Er was eens...

Stel je eens een manager en een medewerker voor. Ze zijn beiden druk. De manager heeft veel vertrouwen in de medewerker. De medewerker minder in zichzelf. Als gevolg van de drukte kiest de manager er voor om niet aan te schuiven bij overleggen voor projecten waar de medewerker verantwoordelijk voor is, ondanks de uitnodigingen die hij krijgt. ‘Deze medewerker heeft mij niet nodig,’ denkt hij. ‘Ik kan die tijd beter gebruiken om ergens aanwezig te zijn waar ik echt niet gemist kan worden.’ Hij vergeet de medewerker te vertellen over zijn positieve gedachten en het vertrouwen dat hij heeft.

De medewerker worstelt en raakt gefrustreerd. ‘Wat doe ik verkeerd dat ik zo weinig aandacht en betrokkenheid krijg van mijn leidinggevende?,’ vraagt hij zich af. ‘Voegt mijn werk niets toe? Ziet hij geen toekomst in mij? Wat is er aan de hand? Als het zo moet, dan bekijkt hij het maar. Dan doe ik mijn best ook niet meer.’ Ook de medewerker spreekt zijn gedachten niet uit. ‘Het interesseert mijn leidinggevende toch niet hoe het met mij gaat. Iedere keer als we een afspraak hebben staan, zegt hij af.’

En zo komt de dag dat deze zelfstandige en gewaardeerde medewerker een ontslagbrief indient omdat hij een andere baan heeft. De manager baalt en probeert de medewerker over te halen om te blijven. Belooft hem een promotie, een opleiding en/of meer salaris. Het kwaad is echter al geschiedt. De medewerker voelt zich nog meer gefrustreerd. ‘Lekker dan. Nu ik mijn ontslag indien, heb je ineens wel aandacht voor mij,’ denkt hij, ’het gaat jou echt alleen maar om jezelf.’ Hij blijft bij zijn besluit en kiest voor zijn nieuwe baan.

Een gemiste kans voor zowel de medewerker als de manager. Onnodig ook en één van de vele dagelijks voorkomende situaties als gevolg van het niet uitspreken van wat we denken.

Want:

Een medewerker die worstelt met onzekerheid en daar niet over spreekt, zal als eerste reflex het gedrag van een leidinggevende negatief interpreteren. ‘Zie je wel dat ik niet goed genoeg ben.’ Schaamte, het gevoel dat je niet de moeite waard bent om erbij te horen, is dan al actief. Zolang je niet beter weet, is dat iets waar een medewerker niet over zal praten. Dat is hoe schaamte werkt. We praten er niet over.

Des te belangrijker om als leidinggevende in je organisatie een cultuur te creëren waarin het normaal is om over gevoelens van angst en onzekerheid te spreken. Als dit past in de cultuur van jouw organisatie kun je met een medewerker werken aan het ontwikkelen van zelfvertrouwen. Daarnaast begrijp je dan ook hoe belangrijk het is dat jij als leidinggevende context geeft bij de keuzes die je maakt. Als er iets is wat je niet wilt, dan is het wel dat goede medewerkers afhaken omdat jij bent vergeten te vertellen hoe blij je met ze bent.