Inside the Leader's Mind
Het was 29 maart 2017. Een bijzondere en spannende dag. Het was de dag van de boekpresentatie van het tweede boek in de ELP Leadership Series. Een boek met de titel: ‘Inside the Leader’s Mind’, met daarin elf essays van twaalf verschillende schrijvers. En één van deze essays was van mij. Hoe bijzonder en gaaf is dat!
Wat de dag extra bijzonder maakte, was dat ik tijdens de boekpresentatie mocht spreken over één van de rode draden in het boek ‘het belang van zelfkennis’. Een onderwerp dat mij na aan het hart ligt, en ook veel raakvlakken heeft met mijn essay. Daarnaast maakte de aanwezigheid van mijn ouders de dag helemaal af. Voor het eerst zouden ze mij in mijn professionele leven aan het werk zien.
De ochtend voor de boekpresentatie maakte ik nog een korte wandeling in het bos, ondertussen mijn verhaal repeterend. Ik voelde de spanning door mijn lijf gieren. Zou het wel goed gaan? Wat als ik mijn tekst vergeet? Wat als het publiek mijn verhaal niet interessant vindt? Wat als … ?
Terwijl de tranen over mijn wangen liepen en ik nog steeds mijn speech hardop probeerde te oefenen, beloofde ik mijzelf iets. Ik beloofde mezelf, dat hoe het ook zou gaan, ik sowieso trots op mezelf zou zijn. Alleen al omdat ik het deed, omdat ik er stond. Ook al moest ik mijn hele verhaal voorlezen, moediger dan dit kon ik deze dag niet zijn.
Op het moment dat het mijn beurt was om te spreken, voelde ik opnieuw de spanning in mijn lijf. Het duurde maar even of ik zat er helemaal in. Mijn publiek werd steeds stiller en ik zag mensen naar het puntje van hun stoel schuiven. Ik voelde de blikken vol aandacht op mij rusten en zag Twan (organisator van het event) af en toe instemmend naar mij knikken. Slechts één keer moest ik even spieken op mijn geheugenkaartjes en dat was oké. Ik voelde dat het goed was, dat mijn verhaal gehoord werd en dat men zich erin herkende.
En toen was het voorbij… het applaus klonk. Twan was blij. Ik was blij. Het publiek was blij en mijn ouders waren trots. Het was beter en mooier dan ik vooraf had kunnen bedenken. Wat mij echter het meest gelukkig en trots maakte, was dat ik, naast dat ik mezelf de belofte had gedaan dat ik sowieso trots op mezelf zou zijn omdat ik er stond, ik slechts één persoon tevreden wilde stellen met mijn verhaal. Hoe ik het ook zou brengen. En niet de hele zaal, mijn ouders of wie dan ook. Alleen Twan wilde ik graag blij maken, omdat hij mij de kans bood om op dit podium mijn verhaal te vertellen. En daar was ik meer dan in geslaagd. Ik voelde dat ik weer een stapje in de ‘durf te verbinden’-cirkel van mijzelf leren kennen, accepteren, vertrouwen en gunnen had gezet. In plaats van al mijn aandacht op de verwachtingen van anderen te richten, was het mij gelukt mijn aandacht bij mezelf te houden en dat ook nog eens met een prachtig resultaat. Hoe dankbaar en trots kon ik zijn.