Eenzaamheid

Eenzaamheid, alleen zijn, het is een gevoel dat we allemaal niet willen ervaren. De één is zich hier waarschijnlijk bewuster van dan de ander. Zelf heb ik lange tijd niet geweten hoe groot de invloed van het niet willen ervaren hiervan in mijn leven was, en helaas regelmatig nog is. 
 
Ergens graag onderdeel van willen zijn, of het nu je familie is, een team waar je onderdeel van bent, op het werk, of bij een sportclub of andere vereniging, diep van binnen willen we allemaal ergens bij horen. Om dat te bereiken, passen we onszelf ongemerkt aan. Dat hoeft niet erg te zijn, er is niets mis met rekening houden met anderen, regels of een cultuur. Het wordt wel zorgelijk als we hierdoor onszelf verliezen en concessies doen aan wie we zijn, aan hoe we denken, wat we voelen en willen doen. Of als algemene normen en waarden of grenzen overschreden worden. Als erbij horen ten koste van jezelf en anderen gaat, dan gaat er iets mis. Ernstig mis.
 
De huidige tijd maakt het ons niet makkelijk. Je eigen geluid laten horen, is iets dat snel tegen je gebruikt wordt. Het is niet moeilijk om commentaar te hebben en iemand negatief te bejegenen. Veel moeilijker is het om nieuwsgierig te zijn naar de ander en de intentie van de boodschap. Dat vraagt namelijk om verbinding met jezelf, om nieuwsgierigheid naar je eigen gedachten, je oordeel en de oorsprong daarvan. En dat hebben we vaak niet geleerd om te doen. 
 
Het werken met mensen over de hele wereld heeft mij de afgelopen jaren geleerd dat als er één ding is dat ons verbindt dan is het wel ons menszijn én de beperking dat we allemaal opgroeien met de waarheid die we meekrijgen vanuit het gezin, de plek, het geloof en de omgeving waar we geboren zijn. 
 
Er is niet één waarheid en die zal er ook nooit zijn. We hebben allemaal onze eigen waarheid en als iets verrijkend is, dan is het wel om die van de ander en die van jezelf met elkaar te verbinden. Juist als het ongemakkelijk is.
 
#durfteverbinden