Keuzevrijheid

Het klinkt misschien raar, maar ik heb heel lang niet geweten dat ik een keuze had. De boodschap om het vooral zo te doen zoals mij was verteld dat het hoorde, was zo sterk dat ik geen idee had dat het ook anders kon. Dat veranderde pas tijdens de module persoonlijke effectiviteit in het Talent Development Programma van USG People. Qua leeftijd was ik toen vast al 29 misschien zelfs 30 jaar.

Keuze

Vanaf het moment dat ik weet dat ik een keuze heb, de keuze om de dingen op mijn manier te doen, ben ik anders gaan leven. Heel langzaam en met kleine stapjes. Ik kwam erachter dat het niet makkelijk is om ingesleten patronen en overtuigingen te veranderen. Ik ontdekte dat ik soms echt niet wist wat mijn manier eigenlijk was. Ik had daar helemaal geen idee of gevoel bij. Laat staan dat ik wist hoe ik om moest gaan met het gevoel van ongemak dat ik ervaarde als ik besloot om iets anders te doen dan hoe mij ooit verteld was dat het hoorde. De stemmetjes, ik noem het vaak monsters, in mijn hoofd, het ongemak van spanning, kriebels, klamme handen en noem het maar op in mijn lijf... ik vond (en vind) het een hele klus om het allemaal te verduren. Het was en is een proces van steeds weer die keuze maken, kies ik voor mijn verlangen en mijzelf, of kies ik voor dat wat anderen zeggen, de druk van buiten. Kies ik voor moed of kies ik voor gemak. Dat laatste is voor mij geen optie meer en ik hoop dat ik jou kan inspireren om ook te kiezen voor moed. De moed om jezelf te laten zien zoals je bent en elkaar te accepteren zoals we zijn, met alles wat er is. 

Onze keuzevrijheid gebruiken

Niet alleen omdat daardoor de wereld in het hier en nu een stukje aangenamer wordt voor ons allemaal, maar juist voor de generaties na ons. Ik zie deze generaties opgroeien met een enorme druk van buitenaf. Gevoed door social media ontstaat er een vertekend beeld van de maakbaarheid van het leven en het menselijk lichaam. Alsof we per definitie niet goed genoeg zijn zoals we worden geboren. Als wij volwassenen de generaties na ons niet laten zien en leren dat het gaat om wie jij bent van binnenuit, in plaats van te moeten voldoen aan het perfecte plaatje dat ze zien van buitenaf, waar is dan het einde? Wat betekent dat dan voor de wereld en ons mensen. Waar stopt het sleutelen aan onszelf om te kunnen voldoen aan iets wat een verzinsel is? Daarmee bedoel ik natuurlijk niet de ingrepen om medische redenen. 

We kunnen vandaag met elkaar besluiten dat we goed zijn zoals we zijn en zo invulling geven aan ons voorbeeldrol. Dankbaar voor de rimpels en kreukels in onze lijven als beloning voor het ouder worden. Omdat ze ons onderscheidend en uniek maken en laten zien hoe het leven met haar ups en downs ons tekent.