Waar zal ik eens beginnen...

Zondagochtend, enigszins onrustig begin ik aan mijn wandeling. Er is zoveel om bij stil te staan, te verwerken, over na te denken, om te voelen. Waar zal ik eens beginnen en wat als de wandeling te kort is… 

Terwijl ik contact maak met mijn gevoel van onrust en het mezelf gun om even op een bankje in de zon te gaan zitten om te genieten van het uitzicht, besef ik hoe rijk ik ben. Met het mooie werk dat ik mag doen, hoe bijzonder het is dat het lopende vuurtje dat ik altijd voor mij heb gezien volop aan het branden is. Tot mijn verbazing wordt dat wat ik diep van binnen altijd gevoeld en gezien heb werkelijkheid. Het maakt me klein en nodigt uit om nog meer te vertrouwen op dat wat groter is dan ik. 

Letterlijk de natuur bekijken en tot mij laten komen helpt daar bij. Door te zien en te beseffen dat ik eigenlijk niets ben tussen al die oude bomen en bossen om mij heen. De zon die opkomt, een wolkje voor de zon, de vogels die fluiten en de lente die volop tot bloei komt. Ik heb er geen invloed op en toch gebeurt het. Ieder jaar opnieuw, iedere dag opnieuw. Meebewegen op de stroom en daarin trouw zijn aan mijn waarden. Het is soms nog spannend, maar meestal heel erg fijn.

#durfteverbinden #practicewhatyoupreach